|
منبع:مشرق
آيا شيعه را ايرانيان به تلافي شكست از اعراب و عمر ساخته اند يا ديگران... پس اين مكتب اصالت نداشته و از اعراب و پيامبر صلي الله عليه و آله نبوده است؟
برخي پنداشته اند كه شيعه در آغاز اسلام و در عصر خلفا سابقه نداشته، و بعدها پديد آمده است، و گاه آن را به بعد از شهادت امام حسين عليه السلام، يا زمان «آل بويه» و صفويه نسبت مي دهند، ولي با نگاهي به تاريخ اسلام، و سيره پيامبر (صلي الله عليه وآله) و جوامع حديثي شيعه و اهل سنت، به روشني در مي يابيم كه واضع اين اسم براي پيروان علي عليه السلام كسي جز صاحب شريعت و شخص پيامبر صلي الله عليه و آله نبوده است؛ به عنوان نمونه، «ابن حجر هيتمي» ، با وجود موضع گيري شديد عليه شيعه ذيل آيات مربوط به فضيلت اهل بيت عليهم السلام، به موارد بسياري اشاره مي كند كه پيامبر صلي الله عليه و آله لفظ «شيعه» را درباره پيروان علي عليه السلام به كار برده است؛ از جمله، ذيل آيه «اولئك هم خير البرية» مي گويد: پيامبر صلي الله عليه و آله پس از نزول اين آيه به علي عليه السلام فرمود: «مقصود از خير البرية، تو و شيعه تو است كه در قيامت وارد مي شويد در حالي كه از خداوند راضي، و خدا نيز از شما راضي است» (1).
اول. انسان همان موجودي است كه آفرينش وي در زيباترين شكل ممكن صورت پذيرفته[1] و خداوند خود را نسبت به چنين آفرينشي تحسين نموده،[2] و بر همين اساس جايگاه شايسته و والاي او را مورد تأكيد قرار داده است:
و لَقَد كرّمنا بَني آدَمَ وَ حَملناهُم في البرّ و البحر و رزقناهم من الطيّبات و فضّلناهم علي كثيرٍ ممّن خلقنا تفضيلاً.[3] بنابراين تنها انسان است كه تاج كرامت بر سر او نهاده شده، برتري او در جهان به روشني اعلام گرديده و آنچه در آسمان و زمين است با اراده خداوندي در قبضه وي (انسان) قرار گرفته است.[4]