پرتوى از سيره و سيماى اميرالمؤمنين على(عليه السلام)

اميرالمؤمنين على(عليه السلام)، چهارمين پسر ابوطالب، در حدود سى سال پس از واقعه فيل و بيست و سه سال پيش از هجرت در مكّه معظّمه، از مادرى بزرگوار و باشخصيّت، به نام فاطمه، دختر اسد بن هشام بن عبدمناف ، روز جمعه سيزده رجب در كعبه به دنيا آمد.
على(عليه السلام) تا شش سالگى در خانه پدرش ابوطالب بود.
در اين تاريخ كه سنّ رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) از سىسال گذشته بود در مكّه قحطى و گرانى پيش آمد و اين امر سبب شد كه على(عليه السلام) به مدّت هفت سال در خانه پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم)، تا اوّل بعثت، زندگى كند و در مكتب كمال و فضيلت آن حضرت تربيت شود.

آيا شيعه را ايرانيان به تلافي شكست از اعراب و عمر ساخته اند يا ديگران... پس اين مكتب اصالت نداشته و از اعراب و پيامبر صلي الله عليه و آله نبوده است؟

برخي پنداشته اند كه شيعه در آغاز اسلام و در عصر خلفا سابقه نداشته، و بعدها پديد آمده است، و گاه آن را به بعد از شهادت امام حسين عليه السلام، يا زمان «آل بويه» و صفويه نسبت مي دهند، ولي با نگاهي به تاريخ اسلام، و سيره پيامبر (صلي الله عليه وآله) و جوامع حديثي شيعه و اهل سنت، به روشني در مي يابيم كه واضع اين اسم براي پيروان علي عليه السلام كسي جز صاحب شريعت و شخص پيامبر صلي الله عليه و آله نبوده است؛ به عنوان نمونه، «ابن حجر هيتمي» ، با وجود موضع گيري شديد عليه شيعه ذيل آيات مربوط به فضيلت اهل بيت عليهم السلام، به موارد بسياري اشاره مي كند كه پيامبر صلي الله عليه و آله لفظ «شيعه» را درباره پيروان علي عليه السلام به كار برده است؛ از جمله، ذيل آيه «اولئك هم خير البرية» مي گويد: پيامبر صلي الله عليه و آله پس از نزول اين آيه به علي عليه السلام فرمود: «مقصود از خير البرية، تو و شيعه تو است كه در قيامت وارد مي شويد در حالي كه از خداوند راضي، و خدا نيز از شما راضي است» ⁽¹⁾.

مقدمه

اول. انسان همان موجودي است كه آفرينش وي در زيباترين شكل ممكن صورت پذيرفته[1] و خداوند خود را نسبت به چنين آفرينشي تحسين نموده،[2] و بر همين اساس جايگاه شايسته و والاي او را مورد تأكيد قرار داده است:
و لَقَد كرّمنا بَني آدَمَ وَ حَملناهُم في البرّ و البحر و رزقناهم من الطيّبات و فضّلناهم علي كثيرٍ ممّن خلقنا تفضيلاً.[3] بنابراين تنها انسان است كه تاج كرامت بر سر او نهاده شده، برتري او در جهان به روشني اعلام گرديده و آنچه در آسمان و زمين است با اراده خداوندي در قبضه وي (انسان) قرار گرفته است.[4]